HISTORY LESSON

In the city of survivors everything’s put into words
schematically. Sign plates under house numbers
record how much violence has been done, which attempts failed.
At the back of your book there’s a list of all the conclusions 
ever drawn – you’re a bad student if you don't read it.
Number 1: remembering is learned, matter of both
obedience and reluctance adopting the course of events.

In the city there’s a gigantic pond in which anyone can swim
and cups and aspirins are distributed at the fountain. What they call 
mitigating circumstances rules here. Someone gives a speech
about the patch on a brother's knee – as big as
his breast pocket – all that’s left of him
is my heart. Your book says commemoration can be learned too, matter
of paying tribute to everything you’ve been taught.

In the city plots are devised as if they were houses
that protect against cold and repetition. You’re a good student
if you write your sources down correctly (collective memory’s a gift 
you claim at the age of fifteen). Applications are rarely rejected,
matter of knowing that those who survived

can say: our past belongs to winners. In the city there are
lots of mattress stores, survivors work there as advisors.
When lying down they ask if you can be quiet at the right time,
question authority at the right time, whether or not you
can just go with the flow. If you can’t they pull you up by your feet
and slide beneath another layer. Assure you now
you’ll sleep real well.

GESCHIEDENISLES

In de stad van de overlevenden is alles schematisch
onder woorden gebracht. Op bordjes onder huisnummers
staat hoeveel geweld is aangedaan, welke pogingen mislukten.
Achter in je boek is een lijst met alle conclusies die ooit
getrokken zijn, je bent een domme leerling als je die niet leest.
Nummer 1: herinneren is aan te leren, kwestie van zowel
gehoorzaam als met walging akkoord gaan met de gang van zaken.

In de stad ligt een gigantische vijver waarin iedereen mag zwemmen,
bij de fontein worden bekertjes en aspirines uitgedeeld. Hier heersen
wat ze noemen verzachtende omstandigheden. Iemand houdt een
speech over de lap op de knie van een broer, zo groot als dit
– zijn borstzakje – het enige wat van hem overbleef
is mijn hart. Ook herdenken is aan te leren staat in je boek, kwestie
van je met eerbied verhouden tot alles wat je ooit is aangeleerd.

In de stad worden werkstukken gemaakt alsof het huizen zijn
die beschermen tegen kou en herhaling. Je bent een goede leerling als je
je bronnen juist noteert, een collectief geheugen is een cadeau waar je
vanaf je vijftiende recht op hebt. Een aanvraag wordt zelden afgewezen,
kwestie van weten wie er overleefden

kunnen zeggen: ons verleden is er een van winnaars. In de stad zijn
veel matrassenwinkels, de overlevenden werken er als adviseur.
Als je gaat liggen vragen ze of je op de juiste momenten stil kunt zijn,
op de juiste momenten het gezag kunt bevragen, ten slotte of je akkoord
gaat met de gang van zaken. Als je niet akkoord gaat tillen ze je aan je voeten
omhoog, schuiven er nog een laag onder. Verzekeren je dat je nu echt
goed zult slapen.

---

AUDIT

There’s a group of risk managers, I am one of them. We meet
in a house with tinted windows, assess the threats, split up shrewdly
and take to the streets. 

After just one block I’ve already scraped the scrapings off a paving stone,
a crash off a car, a growl off a dog. I free bones
of premature fractures, garages
of calculation errors hidden deep in the steel structures.
I remove fleeing from woman, early abandonment
from child.

From what suffers pain and cold I remove contagion. I fix
what grates bristly, drips rusty, stands helpless naked in the field.
Compass needles down slowly engorged coat pockets, choking hazard
for still breath, undercurrent in strange corridors, floodgates
to speech

come evening I report: what’s gone wrong has been prevented, 
what cries can fall asleep in peace.

AUDIT

Er bestaat een groep riskmanagers, ik ben er een van. We komen graag
samen in een huis met gematteerde ramen, taxeren de dreigingen, verdelen
ons zorgvuldig over de straten.

Al op de eerste hoek weet ik een schaafwond uit een tegel te schrapen,
een clash uit een auto, een grom uit een hond. Botten bevrijd ik
van hun prematuur gevormde breuken, parkeergarages
van hun diep in de staalconstructies verscholen rekenfouten.
Uit een vrouw verwijder ik het weggaan, uit het kind
de vroegtijdige verlating.

Van wat pijn lijdt en kouvat neem ik de besmetting weg. Ik repareer
wat harig schuurt, roestig drupt, weerloos naakt op de akker staat.
Kompasnaalden in zakken van traag volgezogen jassen, stikgevaar
in stilstaande adem, de onderstroom in vreemde gangen, sluizen
in manieren van praten

’s avonds rapporteer ik: alles wat misging is voorkomen, alles wat
jankte kan rustig gaan slapen.

© Sebastian Steveniers

Iduna Paalman (Rolde, 1991) is a poet and writer. Her poetry debut De grom uit de hond halen (Taking the snarl out of the dog) was released in 2019 and nominated for the Ida Gerhardt Poetry Prize and the C. Buddingh’ Prize. In 2020 she won the Poetry Debut Prize. The Dutch newspaper De Volkskrant named her literary talent of the year. Her work was published in De Revisor, De Gids, De Groene Amsterdammer and NRC Handelsblad. She has performed her poems at various festivals such as the Nacht van de Poëzie and Lowlands. Her second collection Bewijs van bewaring (Proof of preservation) will be published later this year. Besides her work as a writer, Iduna Paalman is a teacher and a moderator. www.idunapaalman.nl 

Daniel Nemo is an Amsterdam-based poet, translator, and photographer. 
For more information, see www.danielnemo.com